Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Saygı ve vefa dolu çok güzel bir şiir.Tebrikler dosta..
Allah kimseyi sevdiklerinden ayırmasın ve başka acılar göstermesin,Osman bey.Duygularınızı anlıyor ve yaşıyorum.
Şiiriniz için sizi kutlarım.Saygılar sunarım.
Allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun... Acınızı yüreğimizde hissettik şiirinizle, kelimelerin tükendiği anı yaşıyorum. Yüreğinize sağlık efendim. saygılarımla.
Babamı sorarsan düştün dilinden;
Evlendirdik onu Hatay ilinden.
Sensiz esip gelen seher yelinden;
Özlem kokusunu ben duydum anam.
Sevdiğin güllerden birisi soldu;
Acımın üstüne yenisi doldu.
Torunun kabirde yoldaşın oldu;
Oğuz’u yanına ben koydum anam.
Off gerçekten yürek burkan bir şiir. Annenizin ve çocuğunuzun mekanı cennet olsun. Söyleyecek söz bulamıyorum sevgili dost.
Kaleminizi ve yüreğinizi kutluyorum. Saygılarımla
cümle gecmişlerinize cenabı mevladan rahmet dileirm mekanları cennet olsun insaallah,,
saygılaırmı iletirim duygu dolu dizelerdi,,
selam ve dua ile..
Anneler her zaman özlemle anılır. Babalar da öyle...insan nedense ölmeden önce kıymet görmez (her insan için geçerli değil, kısmidir)..Allah rahmet Eylesin...mekanı cennet olsun..
Selam ve dualarımla..
Babamı sorarsan düştün dilinden;
Evlendirdik onu Hatay ilinden.
Sensiz esip gelen seher yelinden;
Özlem kokusunu ben duydum anam.
Sevdiğin güllerden birisi soldu;
Acımın üstüne yenisi doldu.
Torunun kabirde yoldaşın oldu;
Oğuz’u yanına ben koydum anam.
güzel bir şiir meydana gelmiş tebrikler değerli gönül dostum selamlarımla Mevlam cümle geçmişlerimize Rahmet eyelesin
Sensiz İkinci Bayram
Senden ayrı geçen ikinci bayram,
Bilsen ki,ne kadar özledik seni!
Ah benim rahmetli cefakâr anam,
Bilsen ki,ne kadar özledik seni! ..
Karıştı toprağa,eridi cismin,
Her an tesbihidir,dilimde ismin,
Duvarda asılı gülüyor resmin,
Bilsen ki,ne kadar özledik seni! ..
Bayramı kimseyle bölüşemedik,
Ağız tadı ile gülüşemedik,
Senin yokluğuna alışamadık,
Bilsen ki,ne kadar özledik seni! ..
Her bayram gelişte,seni ararız,
Okuyup ruhuna dua salarız.
Kokun siner diye,resmin sararız,
Bilsen ki,ne kadar özledik seni! ..
Dursun Elmas
___Rabbim analarımıza rahmet ve Resulün kerimesi Hz. Fatma'ya komşu eylesin inşaallah..
çok hüzünlü bir şiir yüreğinizdeki acıyı ustaca dökmüşsününz..hepimizin gideceği yer belli aslında burada misafiriz sadece unutuyoruz misafirliğimizi..acınızı paylaşırken mekanları cennet olsun sevdiklerinizin selam ve dualarımla'
BİLDİRİM MESAJINDA DEDİĞİN GİBİ ÜSTADIM GALİBA ACIDAN BAŞKA YAZACAK ŞEYİMİZ YOK ANA YAZSAK ACI YANSIR EVLAT YAZSAK ÖYLE VATAN ÖYLE... MEVLAM GANİ GANİ RAHMET EYLESİN ANNENİZİ YAVRUNUZU VE TÜM ÖLMÜŞLERİMİZİ..MALESEF GÖZÜMÜZDEN BİLE SAKINIRIZ AMA NE ÇARE KARA TOPRAK ALIR BİRGÜN ...YANAN YÜREĞİNİZE MEVLAMDAN SABIR DİLİYORUM ÜSTADIM
Bu şiir ile ilgili 83 tane yorum bulunmakta