Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Osman abi,bizi hüzünlendirdin gene.Ama üzüntüler paylaşıldıkça azalırmış derler.Allah'tan birkez daha Anneniz ve oğlunuz için rahmet diliyorum.mekânları cennet olsun.Size de sabırlar diliyorum.selam ve dua ile tam puan her zaman olduğu gibi...
Analar başımızın tacı,haklarını hiç bir zaman ödeyemeyeceğimiz analarımız.Allah rahmetini esirgemesin üzerlerinden.İnsanın yaşadığı gerçekleri hele acı olunca yazması bu şiir gibi mükemmel oluyor.Sağolasın kardeşim.
yürekler konuşunca kaleme tercüman olmak düşer...şiiriniz beş yıl boyunca yüreğinizde ilmik ilmik örülmüş...kutluyorum efendim...saygılar selamlar...
Yüreği ağlatan bir şiir..Gözden önce yüreği..Yüreğinize kaleminize bereket..
Yürak hassas olunca her kelama bir selam ediyor... Vede güzel ediyor... Gün gelecek ölümün yüzüne hepimiz bakacağımız... Güzel rabbim hayırlısını nasip eder inşallah... Annemizin mekanı cennettir inşallah... Sizdede zaman acıları alıp götürmüştür umarım... Yüreğinize, kaleminize sağlık Osman Hocam... Bülbül misali kalemin daim olsun... Selam ve saygılarımla... Salih Korkmaz...
Dostum Bütün acıları tatsınız, mekanarı cennet olsun. Allah sizin metanetinizi arttırsın. Şiirinizkusursuz, kutlarım.
Osman, kardeşim şehit olan oğlunu okudum. Üzgünüm.. Allah kani kani rahmet etsin..Allah (c.c.) sizlere sabırlar versin.. Ananın da öldüğünü okudum. Ölüm bizim için, Allah'tan gelen birşey için boynumuz kıldan ince kabul.. Başkası tarafından olduğu zaman acı oluyor..Bu millet ne acılar çekti ne açılar..Bu topraklar için.. Sen Dini, imanı bütün bir kişi olarak sabreyle.. Dünya imtihan dünyası. yarının ne getireceği belli değil.. Yaşama sevincin eksilmesin... sağlık ve esenlikler dilerim. Ahmet Berat Ünal
analara ne dense, ardından ne yazılsa azdır... ödenemez hakları... şiriniz acı dolu, kahrediyor adeta insanı... duygulu ve duyarlı yüreğiniz var olsun daima...
Babamı sorarsan düştün dilinden;
Evlendirdik onu Hatay ilinden.
Sensiz esip gelen seher yelinden;
Özlem kokusunu ben duydum anam.
Sevdiğin güllerden birisi soldu;
Kederim üstüne yenisi doldu.
Torunun kabirde yoldaşın oldu;
Oğuz’la acıya ben doydum anam.
Beni vuran, yüreğimi dağlayan, aha bu yukarıdaki satırlar oldu... Gözlerim kendi anamı hatırladı ve dayanamayıp nemlendi... Yüreğine sağlık dost yürek. Rabbim Rahmetini esirgemesin, mekanı cennet olsun inşaallah...
Tebriklerimle tam puan....
Abi öncelikle başınız sağolsun..
şiirinizde her şey yerli yerinde muhteşem bir çalışma koymuşsunuz ortaya ...
Allah'a emanet olunuz abi
saygılarımla
Bu şiir ile ilgili 83 tane yorum bulunmakta