Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Anamdın sakındım rüzgârdan yelden;
Ben bir aciz kuldum ne gelir elden.
Akan gözyaşlarım farksızdı selden;
Göle dönüşeni ben yaydım anam.
ALLAH RAHMET ETSİN,,TOPRAĞI BOL OLSUN,,DÜNYADAKİ EN DEĞERLİ VARLIK,,
RABBİM RAHMET EYLESİN.
DİYECEK BİR ŞEY BULAMIYORUM.
ANAM GELDİ AKLIMA.
SELAM VE DUA İLE.
En değerli varlığımız annelerimiz...Onları kaybetmek târifsiz bir acı verir içimize... Ama elden gelen bir şey yok...Böyle yazmış Yaradan... Herkes bir gün ölümü tadacaktır...
Ona sevginizi ve hasretinizi öyle güzel anlatmışsınız ki...
Her zaman kalbimizde yaşayacaklar... Allah rahmet eylesin...Saygılar...Halenur
Canım anam
Benim dünyalar güzeli anam,
Benim güzel anam canım anam,
Duanı almazsam halim yaman,
Benim güzel anam canım anam.
Sevdin okşadın sen saçlarımı,
Ağlardım silerdin göz yaşlarimi,
Affettin hatamı suçlarımı,
Benim güzel anam canım anam.
Benim için böldün tatlı uykunu,
Öğrettin bana güzel huyunu,
Yuva yaptın bana sıcak koynunu,
Benim güzel anam canim anam.
Güller gibi baktın soldurmadan,
Çektin nice zahmet aldırmadan,
Beni yer göklere sığdırmadın,
Benim güzel anam canım anam.
Ağlıyorum anam ağlıyorum.
Ah çekerken seni anıyorum,
Başım sızlarsa anam diyorum.
Benim güzel anam canım anam...
Fatma Alageyik,,,,
anneler için şiir gördüğüm zaman dayanamıyorum,
Rabbim bizleri annelerin dualarından mahrum etmesin,tebrikler üstad,
Ramazan bayramı birinci günü;
Üstünden urbanı ben soydum anam.
Yar oldun toprağa yıkıldı dünyam;
Mezarın başında ben buydum anam.
TANRIDAN RAHMET DİLİYORUM ANNENİZE YA BİZ MEZARI 30 SAATLİK YOLDA İÇİM CIZ ETTİ ŞİİRİ OKURKEN ...NUR İÇİNDE YATSİN SİZİDE KUTLARIM
Sevgili Öcal severek okudum özününü. Halk özününün iyi bir örneği. Yüreğine sağlık, başın sağolsun. Analar için ne kadar yazılsa azdır. Sevgilerle.
Allah rahmet eylesin vefa duygularının acı oturduğu güzel çalışılmış hayatın devam ettiğini belirten iyi bir ağıt çalışma olmuş. Tebrikler tam puan, selamlarla...
Allah rahmet eylesin, Mekanı Cennet olsun Annenizin hocam, acınızı paylaşıyorum, tam puan, ellerinize ve o güzel yüreğinize sağlık. Sevgi ve Saygılarımla.- Berkay Kur.
Gardaş duygularla yazılmış güzel bir şiir okudum 3 sene önce arefe günü ikindi namazında bende anacığımı kaybettim o duyguyu bilirim C.Allah rahmet ve magfiretini eksik etmesin kalemin daim olsun TAM PUAN + Antoloji
saygılar
Mehmet Emre ASLANTÜRK
Yüreğine sağlık değerli kardeşim bir anne şiiri ile geldim sayfana.Benimde babam yok Allah cümlemizin vefat etmiş anne ve babasına vede yakınlarına rahmet eylesin.Mekanları cennet olsun.
Allaha emanet olasın saygılarımla
Şefkatle Büyütüp Bakar Annemiz
Anneler kol kanat gererler bize,
Nereden başlasak şimdi biz söze,
Kem gözler değmesin o iki göze,
Şefkatle büyütüp bakar annemiz.
Melekten farkları fanilik sade,
Dilerim cennette içerler bade,
Onlar ile gönül olur ziyade,
Şefkatle büyütüp bakar annemiz.
Onlar birer gül ve sevgi çiçektir,
Üstümüze titrer şevkat yelektir,
Anneler cennete elçi demektir,
Şefkatle büyütüp bakar annemiz.
Ümüt Güngör
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir ile ilgili 83 tane yorum bulunmakta