Güzün hüznü Şiiri - Dağlar Özügüç

Ben bir mayıs çocuğuyum
Düşünce bir kere cemre kanıma
Boğa gibi hırçın olurum kırlarda
Baharda serpilir gelişir gürleşirim
Sonbaharda ise ömür dönümü yaşarım
Aslında mevsimlerle sorunum olmadı
Ama şu Eylül çalkantıları beni çok yordu
Yaz aşklarımın sonbaharda ömrü olmadı
Baharda büyük heyecanla sevdim
Hazan aldı sevdiklerimi götürdü bir anda
Umutlarım ihtiraslarım aciz kaldı sonbaharda

Sevdiğim bir eylül çocuğuydu
Hüznün eylüle döndüğü bir akşam ayrıldım ondan
Göz yaşlarımı bıraktım sararan yapraklarda
Eylülde ayında göç ettim büyük şehre
Bir eylül akşamında çınar ağacının altında
Gömdüm duygularımı gözyaşlarıma
Aslında Sonbaharda hüzün yakışıyor insana
Bir başka mahsun olur tenha sokaklar
Artık kederlenmesin sararan yapraklar
Mucizeler çiçek açsın umutların koynunda
Bir türkü kadar kısa olmasın sonbahar

Güzün hüznü biraz yumuşasın
Yapraklar eylülde sararmasın
Şu hazan rüzgarına bir çare bulunsun
Şimdi sevdaların hasat zamanı
Gül hasadından sevenler de pay alsın
Bir parmak bal için arıların emekleri çalınmasın
Bu kadar haksızlığın hesabı bir gün sorulacak
İlahi tedarik zinciri boş yere bozulmasın
Nehirleri dizginleyen barajlar patlayacak
Tabiatın gücü boş yere sınanmasın
Masum sevdalılar ağlamasın