Hayat bazen acıtır..bizden aldığı çok şey vardır hayatın..bize getirdiği kadar götürdükleri de. Şimdi oturmuş evimde, köhne bir yalnızlıkla bu satırları yazıyorsam şayet, hayat benden birçok şeyi almış vaziyettedir..hayatım beni benden almış bir vaziyette..
Bazen bir şeyler olur, toparlayamazsın. İpin ucu kaçar senden, bir tarafı düzeltirsin diğer taraf hepten bozulur. Ama zaten hep bir şeyler olur.. ve sen bir daha eskisi gibi olamazsın. Yoluna koymaya çalıştığım bu hayat aslında hiçbir zaman bir yolun başında veya ortasında değilmiş, o yola hiç giremeden sonunu getirmiş. Bunu fark ettiğinde ise artık zaten pekte bir önemi kalmıyor yaşamın..veyahut yaşanacakların. Hayat çok erken bir vakitte yol aldırdı. Ve şimdi yaşamın ne olduğunu bilmeden, göremeden sonunu düşünür oldum.. ve o sona gitmekten gocunmadım..izin verdim, tüm bu olacak sonlara. Bana adım atmayı öğretmeden hayat koşmayı öğretti.. ve ben şimdi bu hayatta nasıl ayakta durabilirim emin değilim.. zira yeniden yürümeye de nasıl başlarım bilmiyorum.. benim davam başkaymış..
Bunu fark ettiğimde ise her şey için biraz daha geçti.. ama hep bize tam tersi söylenir öyle değil mi? “Hiçbir şey için geç olmadığı..” ama bazen gün gelir ki yetişemezsiniz, bu yetişemediklerinizin en büyüğü de hayatınız olur..şimdilerde ise bu hayata fazlasıyla geç kalmış durumdayım. Zaman şimdi birçok bakımdan geç-miş..
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta