Güzeşte Şiiri - Ayşe Uçar

gecenin loş aydınlığı sarar odayı
gölgeler ve ışık oyunları duvarlarda dudak dudağa
kıvrak alevlerinde mumun oynaşan melodik dramı
kederi tetikler hüzün erir kalbim ateşi dokunur sıcağın
yaprağı oyalı karanfillerin tutuşur yüreği

-yağmuru çisil çisil ne de güzel ağlatıyorsun sevgili

rüzgârı savruldukça gönlün dibe iner ateş
yanık kokusunda hasretin tırmanır göğe kararsız bulutlar
geceyse karamsar ay ışığına küser yaprak döker zaman
ah! içimi çürüten o yavan saatler

acının tetiklendiği kalbimde
kederin ritminde ince bir çizgiden yola çıkar kaos
sarhoş olur yıldızlar devrilir üzerime geceninse başı döner
ah! o rüyalara dolanan simsiyah perdeler ve ruhu çekilen aynalar
ışığı kesilir karanlığın artık kelimeler dizginlenemez
yerlere saçılır kasırganın çığlığı

-dilin ayrılığı usul usul ne de güzel emziriyor sevgili

gözlerinse iki alev topu
hiç yaşayamadığımız aşkın izlerini ne kolay siliyor an’dan
gözlerin ki uçurum meleği kanatlarıyla örtüyor bedenimi
ruhumu sürüklüyor çıkmazlara seni düşüncelerimde
yavaş yavaş boğuyor

-incitip incitip ne de güzel kırıyorsun ruhumu sevgili

ama
yavaş ol lütfen
h e v e s k â r aşkın yapraklarını tutup tutup aceleyle savurma
bak h â l â ince ince titriyor k a l b i m yağmura rüzgâra karşı

09032024
00:44