Güzeller Kabristanı Şiiri - Selim Erdoğan

Sevinç yüzüyordu denizlerinde,
Keder soluyor sevda, açıyordu başaklarında güneş.
Bir kuş, bir kelebek, bir gelincik oluyordum koynunda, toprağının.
Geçtim seninle, delikanlı baharlardan.
Gürül gürül aktığımız kayalardan kazınmış,
Matem ve sitem kazınmış bir hazan simdi...
Yangınlar yağmurlara gebe,
Sevda kör ayrılıklara…
Bir yalnızlığı yürüyorum, duman gibi dağ başlarında en ıssızlığı,
Kaybettiğimden beri sırça köşkümden...
Sonsuza el veren yitik bir gölgesin sen,
Bana ötelerden gelen, benden ötelere giden.
Tuttum kızıl şafağında sensizliği, ciğerime sapladım.
…
Şarkılarım var senden yadigâr,
Gözlerinden renk alan ağaçlar.
Dağ başındaki rüzgârlardan esinlenen,
Tebessümlerin gömüldüğü gamzelerden,
En kuytularımda bin acı, bin matem.
Başı elem, sonu elem…
Namütenahi merasim,
Simdi, telkine durdu ruhum.
Seni gömdüm sineme.
Seni gömdüm, sinemdeki güller kabristanına.
Yüzlercesinden birisin,
Sen,hâlen.
Ve hâlâ sevgilisin!