Güzelleme... Şiiri - İzzet Kocadağ

Güzel seni methedeyim izin ver,
Kaşı kara, gözü kara ceylânsın.
Cihanda bir daha yok sana benzer,
Canımdan ötesin, can içre cansın.

Saçların has ipek, kirpiğin oktur,
Dünya’da, âlemde, emsalin yoktur.
Peşinde dolanan âşığın çoktur,
Onlara güzelsin, bana sultansın.

Yüzün ay parçası, çevresi puslu,
Sevdanı çekenler, her daim yaslı,
Diyorlar ki sana, melektir nesli,
Doğrudur sevdiğim sanki nurdansın.

Dişlerin incidir kardan da beyaz,
Dudakların bir çift, nadide kiraz,
Hele bir sohbete dalalım biraz,
Başka söz söyleyen, diller utansın.

Endamın kusursuz, ince ve zarif
Söz yetmez billahi, eylesem tarif,
Salın gez karşımda, tüy gibi hafif
Boyuna serviler baksın kıskansın.

Bakışın can alır, değse birine,
Kaptırıp gönlünü eder virane
Sevdanın ateşi düştü derine
İstemem sönmesin, ebedi yansın.

Kıskanır görünce, lâleler güller,
Güllere figanı keser bülbüller.
Kokunu getirir, estikçe yeller,
Dağıt saçlarını, varsın dolansın.

İzzet ne söylese, övgüne yetmez,
Dünyayı verseler, yerini tutmaz,
Bin kıta da yazsa, methiyen bitmez,
Güzellikçe meşhur, dile destansın.

15 Mayıs 1996-Çarşamba/ İzmir