Güzelleme Şiiri - İsmail Uysal

Durgun bir damlayı titreten rüzgar
Suskun gözlerine sinmiş nicedir
Dudakların taze bir hayal gibi
Merakı ve hazzı resmediyorlar
Her bakış şiirden kopmuş hecedir
Hüznünde maziden kalma huzur var
Sükut, gözlerine sinmiş gecedir
Güzelliğin desen, ölüm sebebi

Güzelliğin mi ahh, müthiş yanıldım
Tarifine nispet bulamam ki ben
Ay desem yüzünün hatrı ödenmez
Gül desem, gözlerin davacım olur
Ne deniz anlatır seni ne gülşen
Yüzüme renk oldun gönlüme huzur
Güneşten yüz bin kat sıcaktır gölgen
Uğrunda ölene yazıktır denmez

Uğrunda kaç savaş kaç isyan çıktı
Kaç kelle alındı kim bilir, müphem
Elinde kaç kardeş kanı var bilsen
İçimde uğruna nice can çıktı
Kalbim kaç parçadır, aklım kaç dirhem
Gebe umutlardan hezeyan çıktı
Gözüme yaş dolar hunharca gülsem
Gözden kan çekilir bir kere gülsen

Can dudaktan çıkar, alnından öpsem
İsli düşünceler içinde seni
Toplayın meydana tüm yargıçları
Ben vurdum kuşları, yok artık şüphem
Müebbet boşluğa hapsedin beni
Toprağa düşürdüm kırlangıçları
Başıyla sonuyla aynıydı adem
kabristan eyledi güle, gülşeni

Karanlık üstüne düştü kehribar
Kaç kuru umut yar, kaç ölü doğum
Zindandan zindana düşüyorum ben
Kaç gece, iştahsız, güne döndü, yar!
Tırnakla çözülmez kalpteki düğüm
Bakışlar uğursuz, masum aynalar
Varsan, kuyu sıcak, uzakta ölüm
Yoksan, zindanında üşüyorum ben

Ben seninle şair diye anıldım
Yoksa dil ucunda küfürdü sözler
Belki cehaletin dibinde çöptüm
Şimdi üç beş sözle şair sanıldım
Halbuki kaç kere hiçliği öptüm
Geçti önüm sıra maskeli yüzler
Mezraya muhtaçken şehir sanıldım
İsimsizdim, şair diye anıldım