Tecahül-i Arif ‘teki “ Arif” benim, öyle beni bilip de bilmemezlikten gelemezsin sevgilim.
Hüsn-i Talil’deki Hüsn sensin, sevmek için güzelliğin güzel bir sebeptir.
Haydi sanat yapma yaramın telmihlerinde Leyla gibi ağlayıp durma bağrımda.
“Canımı yakanda acımı dindirecek de sensin Tinsu”
Benim meselem seninle olamamak için olmanın vakilerinde ruha vakıf olmak, seninleyken sensizliği sen kılmaktır.
Kader bizi avuttu, karakterlerimiz eğitti, amaçlarımız yakınlaştırdı, kavuşmalar ıslattı, kalmalar kabil kıldı, yaşamak ıslattı, gitmek ağlattı, yeniden kavuşmaları dağıtmadı yaşamsalı.
Oysa bir merhaba demediğin için yaşamın durduğu senli bekleyişlerdeyim. Bir merhaba sadık, bir merhabana hasret, bir merhabana meftun, bir merhabana ağlayan bu aşk mücahidini neden sızılar içinde yalnızlıklar okyanusuna attın.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
