Güzel Tepe Ağıdı Şiiri - Ömer Tural

GÜZEL TEPE AĞIDI

Bir zamanlar keldi başı Güzeltepe'nin,
Güneş kavurur, yel savururdu toprağını.
Sonra bir sevda düştü bin yüreğe birden,
Yeşile bezemek için çıplak yamacını.

Fidanlar dikildi, birer çocuk gibi nazlı,
Umutla toprağa tutundu kökleri.
Dediler: "Bu canlara su gerek, su lazım,"
Delindi dağların tunçtan göğüsleri.

Binbir eziyetle, her taşında bir alın teri,
Yollar aşıp geldi pınarların sesi.
Bir çeşme yapıldı, mermeri ay gibi,
Hayatın şırıltısı, fidanların nefesi.

Daha kurumamıştı toprağın dudakları,
Bir gece, vicdanı kör bir el uzandı.
O can suyu kesildi, sustu muslukları,
Güzeltepe öksüz, fidanlar susuz kaldı.

Mücadele başladı, hırsıza, arsıza inat,
O su akmalıydı, o canlar solmamalı!
Aylar sonra yeniden, o çeşme oldu bir kanat,
Umut dallara, yapraklara dolmalı!

Tam o gün... Su toprağa "Merhaba" der demez,
Gözü dönmüş bir ihanet çöktü geceye.
Haince, alçakça ve kahpece bir nefes,
Kıpkızıl bir dil uzattı o taze yeşile.

Alevler bir canavar gibi yuttu fidanları,
Çıtırtılar, can çekişen dalların feryadı.
Kül oldu emekler, umutlar, yarınları,
Güzeltepe'nin göğsüne bir kor bıçak saplandı.

Şimdi ne bir çeşme akar, ne bir kuş öter,
Sadece is kokusu, sadece kara bir yas.
O tepe ki yeşil bir duvak giymişti dün,
Şimdi baştan ayağa kömür, baştan ayağa pas.

Bak ve acı ey insan! Bu senin eserin,
Bir avuç yeşile kıyan o kör ellerin.
Susuzluktan ölmedi, ihanetten yandı,
Güzeltepe’de toprağa düşen binlerce fidelerin...

Duyguların Şairi Ömer TURAL