Güzel Sığırtmaç Şiiri - Hüseyin Sığırtmaç

Maraş’tan düşmüştü yola.
Kayseri’de verdi mola.
Aydın’a varıp kol kola.
Gezendi Güzel Sığırtmaç.

Göçtü eşi yıllar önce.
Çoluk çocuk açtı gonca.
Eğri büğrü varken bunca.
Kızandı Güzel Sığırtmaç.

Bilinen büyük Hoca’ydı.
Hem çocuk hem de kocaydı.
Her yerde başlar tacıydı.
Süzendi Güzel Sığırtmaç.

Okurdu Farsça, Arapça.
Yaşadı insan turapça.
Âlimdi kapalı bohça.
Yazandı güzel Sığırtmaç

Yanlışa cephe alandı.
Değerlerden son kalandı.
Ruh baki, beden talandı.
Ozandı Güzel Sığırtmaç

Mahlasın koymuş ZEMUNİ.
Cemlerde almış en önü.
Zakir olup yaymış ünü.
Sezendi Güzel Sığırtmaç.

Kabrini eliyle kazdı.
Hem okudu hem de yazdı.
Ustaydı işlerde uzdu.
Düzendi Güzel Sığırtmaç.

Hak ile Hak O’na yardı.
Yokluklar içinde vardı.
Sonunda toprağı sardı.
Üzendi Güzel Sığırtmaç

Eserlerinle bin yaşa.
Emeklerin değil boşa.
Sığırtmaç işledi başa.
Tozandı Güzel Sığırtmaç.