Güzel Sende Sevilir İstanbul

Güzel Sende Sevilir İstanbul

İstanbul, senle vuslat ömre bedel
Kollar düşse de sana uzanır el
Gel! Günüm dolarsa, gücenme sen gel
Kim ölmüş! Sende doğulur İstanbul.

Eyüp’te hafif bir ezan duyulur
Beyan üstü bir beyan duyulur
Herkes konuşsa bir susan duyulur
Nur yağmurunda ıslanır İstanbul.

Üsküdar’da tüter çayın dumanı
Muhabbettir demleyen zamanı
Kız kulesinde çalınan kemanı
Derin ve ağır dinlenir İstanbul.

Papatyalar… Papatyalar… sarı, ak
Çamlıca’da bahar yorgunu toprak
Asabi, kararsız, yürekli yaprak,
İklim iklim dirilir İstanbul.

Güneş nakış nakış Boğaz’da yollu,
Işıklar, yanar yüzer allı pullu
Işıklar ne de olsa Cemal’in kulu
Güzel sende sevilir İstanbul.

Hisar’da hülyalı zaman ve mekan
Taşında titreyen yorgun heyecan
Beklenen bir ben var bir de Hakan
Gönüllerce fethi özlüyor İstanbul.

Ey Nedim şehri, ne olacak sonumuz
Kesiştikçe ayrılıyor yolumuz
Uzansak şöyle değer mi kolumuz
Kaybettikçe bulunuyor İstanbul.

Ertuğrul ZENGİN