Alıp kaçırdı rüzgâr seni bağrımızdan
Varlığın göz göz aynamızda kaldı
Savurdu rüzgâr canevimizin taşını toprağını
İçerimizde bir duman bir çığ kaldı.
Tahtadan bedenin uzanırken karanlık şehre
Ruhun bulut bulut kaybolup gitti
Şimdi arasak nerede buluruz seni
Nerede buluruz çığlığını güzel çağını
Nerelerdesin şimdi?
Suda donmuş hayalini bulsak dokunsak sana
Kıpırtılı bir alemden gülümsersin belki
Canlanıp ötelere yükselirsin sonra
Sonra kıp kıp yıldızlar senin için yanar
Senin için bir yüz belirir ta orada
Bizim hayal edebildiğimiz.
Melek mendilleri sıra sıra perde
Kıvrım kıvrım sır'rolur samanyolları
Orada bir dantel kımıldar göz kırparsa
Senden bir tebessüm damlası düşer dünya yaprağına
Bir umut kapısı açılır belki.
Ah! bir şimşek bulsak çizsek seni alnımıza
Tüm kuşlara yuva olan bir ses bulsak sana dair
Sana dair bir deniz bulsak
Fırtınası olmayan.
Sen içimizde ilksin, ışıkların ilk
Kucak aç bize bulunduğun mekandan
Kurtar bizi bu karanlık uykudan.
Geliriz elbet geliriz peşin sıra biz
Bak işte eskidi bile adımlarımız
Zahir, son nefeste seninleyiz.
Kayıt Tarihi : 17.12.2020 07:37:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
12 Mart 1993/ 18 ramazan cuma sabah namazı vakti akciğer kanserinden anasının kucağında Ya Hayy! deyip şu yalan dünyaya gözlerini hiç zorlanmadan kapatan, tebessüm eden yüzü tebessüm eden yüzlerin belkide en temizi, kızınca hemen öfkelendiğini belli eden, ve fakat öfkesinin giderilmesi hiç de zor olmayan, sevdiğini canını verecek derecede seven, çok merhametli; herkes tarafından çok sevilen bir babayiğit; bu yüzden belki de Osman Çavuşun çocuklarının en garibi ağabeyim Mustafa Özdemir için Berlin'den ölümünden ancak iki gün sonra gelip yazdığım ağıt. Bilhassa onu hatırlamayı dert edinen, öldükten sonra da inşallah cennette ona kavuşmayı umut eden gerçek sevenlerine bir hediye (=yol gösteren) olsun diye... (Talaka Bünyamin Özdemir)
