Güzel kadındım ben! Şiiri - Elif Yalçın

Güzel kadındım ben!
Her daim gülüşleri olan.
Küçücük umutlara sığınan, bir papatyaya anlam yükleyen…
Papatyalarımı aldılar, yerine kaktüsler ektiler!
Bilmediler ki kaktüsleri çok sevecek bir yüreğim vardı yine yıkamadılar.
Batan dikenlerin yerine kahkahalar patlattım inadına der gibi!
Onu da eleştirdiler…

Güçlü kadındım ben vesselam!
Dünyalara dik duran, kimsenin bilmediği savaşlarda kan kaybedip, yaralarını kendi saran..
Kahvelere yazdığım umutlarım vardı benim onu da aldılar!
Hep güzel ve güçlü gördüler de onu da beğenmediler!
Kargalarla konuşmuşluğum vardı inanmadılar.

Şimdiler de yorgun bir kadınım ben!
40’larına merdiven dayamış ama 80 yıl yaşamışcasına yorgun ve yalnız bırakılmış bir kadınım!
Anlattığımda anlaşılamayan,
Şiirlerine fısıldayan güçlü ama yorgun bir kadınım ben artık!

Ben yara almış bir kadınım!
Gecelerini gözyaşlarına boğan ve korkulara esir eden,
Gündüzleri kahkahaların altına gözyaşlarını saklayan cesur bir kadınım ben!
Ben yorgun ama savaşçı bir kadınım hala!
Son nefes alışa kadar bilinmezlerde kalan….