Güzel İnsanlar Gördüm

Güzel insanlar gördüm...
Evet...
Güzel insanlar...

Ellerinde nasır,
yüzlerinde güneş izi,
yüreklerinde ekmek kokusu!

Güzel insanlar gördüm,
rüzgâra karşı yürüyen,
ama rüzgârı dost bilen!

Sonra —
seni gördüm...
Evet, seni...

Akşam vaktiydi,
bir tren istasyonunda...
Yanaklarında sonbahar,
gözlerinde bütün denizler vardı.

“Gel,” dedin.
“Beraber yaşayalım,” dedin.
“Beraber... anlıyor musun?”

“Yalnız sevmek yetmiyor,
beraber dövüşeceğiz güzellik için!”

O an,
ben —
dünyanın bütün kederini cebinde taşıyan adam —
anladım...

‘Beraber’ ne demekmiş...

Beraber,
ekmeği bölüşmekmiş.
Beraber,
yağmurda aynı ıslanmakmış.
Beraber,
kapıları kırmadan,
ama ardına kadar açmakmış!

Ve güzellik için dövüşmek...
Evet!
Senin o incecik parmaklarınla
dünyanın bütün dikenlerini
teker teker yolmakmış!

Şimdi ben,
akşam vakti,
yine bir tren istasyonundayım...

Ve hâlâ,
bir “beraber”in büyüklüğünü
anlatmaya çalışan adamım.

Ve biliyorum,
güzel insanlar...
Sizlersiniz bu dünyayı
yaşanır kılan!

Işığıyla yanmaktan korkmayan,
güzel insanlar...