Güzel İnsanlar Şiiri - Ozan Çağlar

Sen!
Anadolu’nun bağrından kopup gelen yiğit!
Sen ki, nakış nakış işlersin,
sevdanı emeğine, emeğini sermayene...
Gönlünü, yüreğini ve bileğini koyarsın ortaya.
Yoklukla, açlıkla bilenirsin,
ama biliriz; bir lokma ekmektir derdin...
'Kartopundan çığ doğar' ı şiâr edindin,
didindin, usanmadın, bıkmadın...
Sevmedin ülkenden başkasını,
ve gönül vermedin üç günlük eğlencelere...
Kimi zaman torna başında gördük seni,
kimi zaman sıcak pota başında;
terini silerken...
Kâh örs başındaydın; ayakkabı döven,
kâh örsteydin; dövülen…
Seninle bildik demirin şekil alışını,
sende öğrendik dayanışmayı,
velhasıl yaşamayı....
Bazen işçinin başında yol gösteren,
bazen tulum içindeydin sen; üreten.
Bilirdin doya doya yaşamayı eğlencelerde,
yoktu seninde eksiğin.
Ama; davan kutlu, yolun uzundu;
....farkındaydın...
Sen! Bir avuç kaynağınla
ayakta durmaya çalışan güzel insan!
Kaldır başını da semâya bak!
Gördüğün o huzur veren sonsuzluk,
sana verilen nimetlerin yansımasıdır.
O halde neden durmaktasın?
Yiyecek ekmeğin,
içecek suyun,
çelik gibi gövden,
ve mangal gibi yüreğinle;
sıkmalısın taşı,
taşırmalısın suyu...
'Taşıma suyla değirmen dönmez' lere inat;
pervane etmelisin değirmeni.
Hani demiştik ya;
'Çalışacak, üretecek, başaracağız' diye,
çalışmalı, üretmeli, hep kazanmalısın.
Gelecek nesiller adına, ülken adına,
birliğin, dirliğin adına bunu yapmalısın.
haydi...
Sen! sırtından akan teri,
zorlukla, gayretle,
çocuğunun umutlarıyla yoğurmuş insan!
Serp tohumlarını gelecek için.
Gün gelip her şey geride kalırken,
dönüp bakarsan ardına;
göreceksin serptiğin tohumların,
koskoca çınarlar olup,
peşin sıra dizildiğini...
Ve sen! ...
Anadolu’nun toprağında,
sevdayla su verilmiş,
o güzel insan!
Seni seviyoruz…
.......Seni;
.......seviyoruz.

“Sesimize kulak verin,
yüreklere, yürek verin,
kırılmaz bir bilek verin,
şahlanmanın vaktidir”