Güzel İnsan Dediğin Şiiri - Akan Tuncel

Güzel insan dediğin kişiye bir bak
gün geçtikçe erimekte,
kaybetmişim kendimi
benim kuvvetim artık tükenmekte
neden görmüyorsun
ızdırap içinde olduğumu?
ben kimim?
halen yaşiyormuyum?
hiç yaşadımmı ben?

Dünya hayatı bu işte
içimdeki son damla kanımı emdiler
sedyede beni bırakıp terk ettiler
acımasız insanların eline düştüm
onlarda yaramı sarmadılar
şeklimi değiştirip benden başka
bir insan olmamı istediler

Ben hep direndim,
yenilmemeye karar verdim
sonunda yenik düstüm kandım
kendi başıma mücadele verdim
benim çok güçlü olduğumu
zanetti dost bildiklerim

Bunları sana zindandan yazdım
deme bana haydi cık oradan
çikmassan suc sende... nasıl çıkarım?
buranın duvarları çok kalın ve yüksek
sancı, üzüntü, nefret ve pişmanlık içindeyim
azapların en siddetlisini yaşıyorum şu an
yoldaş oldu benim bu ömrümde
konuştuğum ağaçlar ve taşlar
bir anlata bilselerdi benim onlara neler anlattığımı
bunu hiç kimse görmediğinimi sanıyorsun?
ruhum ağliyor duyuyormusun?
neden gözler yumuldu?
neden kulaklar duymaz oldu?

Benim böyle durumda olduğumu...
unmazdın değilmi?
halime bir baksana?
gün geçtikçe eriyorum
tıpkı mumun ateşde eridiği gibi
son bir kez baksana?
ne görüyorsun?
halan bana Güzel İnsan
diye biliyormusun? ...

(Almanya 29.10.12 / 01:30)