Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bir insanın karşısına ömrü hayatında kaç defa çıkar ki böyle bahsi geçen güzel insanlar. Menfaatsiz uzanan bir elden hiç bir zaman zarar gelmez insana.Karşılıklıdır aslında o güzellik bakınca dost yüreklere..
Bizi dinleyen, her halimizden anlayan, yanımızda yüreğiyle var olan güzel insanlar oldukça daha bir yaşanır olur hayat.
Kaleminize sağlık İsa Bey.Çok güzel bir anlatım ile çok hoş bir şiir okudum kaleminizden..
Nicelerine ..
Saygı ve selamlarımla..
Hece şiiri yazamıyacağım bir türdür
bunu başarmak ne güzel
tebriklerimle
güzel insanlar, yani şiirinizdeki o berrak, o naif
yani saf:)
ve vefanın onlarda gerçekten
bir semt adı olmadığı
o insancıklar
bu kadar kötü bir dünyada, hala oldukları gibi varolmaya
çalışıyorlarsa...
bu asıl ne kadar güçlü olduğunu gösterir.
oysa ancak aldatılmaya ve dolandırılmaya yarayan
bu zavallı insan türüne
oldukça güzel anlamlı bir şiirle hitab etmişsiniz...
asıl onlardaki değerleri, siz gözlemleyip farkına vararak
güzel bir şiirde dile getirmişsiniz.
ve ben de şiiri yazan bu güzel kalemin, güzel insanını
çok çok kutluyorum...
Şairimizin kaleminden zarif portre naif bir silüet,kutluyorum Sn:Kocagül,güzel insanların şeffaf insanların sayılarının artması dileklerimle...
yan yana oturup, diz dize verip gönülden gönüle derdini döküp yürek yüreğe yanan bir dost, herkese nasip olur inşallah. Yüreğine sağlık güzel insan.
Güzel insanlar elbette yalnız dışı değil, şiirdeki gibi özü, sözü güzel olan insanlardır. Rabbim hep onları çıkarsın yolumuza ki ömrümüz güzelleşsin sayelerinde.
ÇOK HOŞ BİR KOŞMA ÖRNEĞİ. OKUMAK BÜYÜK ZEVKTİ GÜZEL İNSAN...KUTLARIM DEĞERLİ YÜREK SESİNİZİ, ETKİN KALEMİNİZİ....
Ne mutlu insanın şiir yazacak kadar güzel dostunun olması...Çok güzeldi İsa Bey, dost yüreğinize kaleminize sağlık. Kutluyorum şiirinizi...Selam ve Saygılar...
bu kadar güzel bir hece şiirini yapabilmekte güzel insanların işidir, kutluyorum seni güzel insan nicelerine
O 'güzel insanı' anlatmak çok kolay değil elbette... Her duygunun sözcüğü de yok üstelik.... Bu çok başarılı koşma tarzı şiirinizi kutlarım...
Bir dörtlük de benden... Beğenmeniz umuduyla.....
Baktığım her yerde var görüntüsü
Uzaklardan bana gelirken sesi,
Taa içimde hep misk gibi nefesi
Yüreğimde yeri tek, güzel insan..... Serap IRKÖRÜCÜ
Saygılarımla....
Güzel insan gitse bile bir gün arkasından iyi hatırlayacağımız insanlardır.Yalansız riyasız iftirasız!Size başka arkanızdan başka konuşan kendisini dürüst ahlaklı namuslu tanıtıp hertürlü alçaklığın utanmazlkığın peşinde konuşan bir insan asla güzel iyi insan diye anılamaz.Dlerim bu değerli insan sesiniz duyar..sevgilerimle..
Bir elin verirken görmez bir elin,
Ser verir sır vermez o muhkem dilin,
Dosta hep güvendir naif cemalin,
Gözün de gönlün de tok güzel insan.
-------------İsa bey mükemmel bir şiir okudum çok çok nefis eserinizi ve sizi kutluyorum saygılar.
Bu şiir ile ilgili 37 tane yorum bulunmakta