Güzel Ev...Yuvaya Veda Şiiri - Oya Erişmiş

Yuva yapmaya çalıştığım güzel ev…
Duvarlarına hayallerimi asıp seyrettiğim,
Pencerelerinden bakıp her yeni güne yeni umutlar yüklediğim,
Bahçemde açan her çiçekle yeni teselliler edindiğim güzel ev…
Seni hakkıyla yaşayabilmek için, kapısına bacasına mutlu anlar sinsin diye çabalayıp durduğum;
Ailece, eş dostla kurulacak sofraların hayalini, oğlumla yediğim yetim yemeklere sakladığım güzel evim…
O kadar güzeldin ki!
Güneş senin camlarından daha parlak, yağmur daha bereketliydi.
Muradımı yüklediğim yeşiller; bahçendeki çimende, ağaçta yeşerecekti sanki.
Ne zaman usansam ummaktan, duyup yüreğimi açardı hanımeli.

Güzel ev…
Sen beni ve oğlumu büyüttün.
Karda kışta ısıttın bedenimizi.
Baharlarda kelebekler uçuşurdu etrafımızda.
AMA YETMEDİ!
Yetsin diye sabrettim, zorladım yüreğimi.
Benden önce yoruldu umutlarım, hep içimde ukde kaldı heveslerim.
Ama biliyorum seni benim kadar kimse sevemeyecek.
Duvarların dili olsa da konuşsa da, benden başkası sana sığamayacak.
Ne acı ki artık bende sığamıyorum.
Aydınlık salonunda, yemyeşil bahçende boğuluyorum.
Senden gitme vakti yaklaştıkça acım artıyor.
Seni yuva yapamadım. Gücüm yetmedi.
Silemedim yarin kırıcı hallerinin izlerini.
Ben yok saymaya çalıştıkça çığ gibi yığıldı çatımıza.
Hep yalnızlığımın meskeni oldun.
Artık yeni teselliler, yeni umutlar gerek bana.
AMA HAYIR!
Artık umut yok, teselli yok, olmamalı, olmayacak.
Bahçede göğe uzanan iğdelere bırakıyorum hepsini.
Ihlamuruma hediye ediyorum, yuva sıcaklığında içilen çayın hayalini…
Daha ağlamadım, ağlayamadım belki de ağlamayacağım.
Tüm gözyaşlarımı belki de sayısız gecede tükettim.
Ağlayacaksam da sana son kez bakacağım ana saklıyorum veda gözyaşlarımı.
Benim için bir iyilik yap güzel ev.
Akarsa gözümden, yaşlarıma bir mezar oğlumun kiraz ağacının altında.
Hiç ziyaretçisi olmayan, sahibinin bile unutacağı bir mezar.
Ve sakla yaşlarımı benim için;
Artık acıdan değil, sevinçten akacağı an gelene dek.