Güzel Aşkale'm Şiiri - Yavuz Değirmenci

Seni andım da gene gözlerim yaşla doldu
Seninle ayrılalı bilmem kaç sene oldu
Oynadığım sokaklar, cennet Çene Çayırı
Ben gidince ardımdan hıçkırıp ağlıyordu

Millet bahçesi bana bahçe değil cennetti
Semaverler yanarken keyf vardı dumanında
Kaban da koyun-kuzu,hem süttü hem de etti
Manda yoğurdun tadı duruyor damağımda

Yüzmeyi öğrendiğim coşkun akan Karasu
Artık susuz kesilmiş Karahasan’ın sesi
Rüzgarla cilveleşen şu Aşkale kalesi
Ben yokken yetim kalmış, bak Meydan Mahallesi

Bahçelere çarpardı sular delicesine
Tırmanır yaslanırdık ağacın sinesine
Kahkaha karışırdı leyleklerin sesine
Karpuz bile donardı koyunca gözesine

3 Martlar da coşardı ihtiyarıyla genci
Heyecanla koşardı bizim İsrafil hancı
Sorarsanız kimdir bu Aşkale'ye dilenci
Ünvanım Şamil Yavuz,soyumsa Değirmenci