Ey Güzel!
Aşkın kıblesisin gönüller kulun,
“Cemil” sıfatına manasın Güzel;
Önemi yok sende kaftanın, çulun,
Beş duyu müptelan ranasın Güzel..
Kâinat sergisi senden bahseder,
Mecâzi mahbubla gönlü hapseder,
Hakiki Mahbub’u Aşkla hisseder,
Sırrın akışına vanasın Güzel..
Arzularım tâ ki Elest’ten seni,
Âb-ı hayat senken kavurdun beni,
Yandırdın, kuruttun biçâre teni,
Sînemde hasretsin, tanasın Güzel..
Mecâzi mahbubda Hakk’ı okurum,
Manasını hece hece dokurum,
Hakk Aşkı nârıyla fokur fokurum,
Secdeye vardığım hanasın Güzel..
Gizli hazinenin miftâhı sende,
Sen manası sakın sanma ki tende,
Adem mahluka bak nefsini yende,
Mahlukat sırrına zanasın Güzel..
Adem kulun gör ki tellâlın oldu,
Elest’teki âna hasretten soldu,
Dünya O'ndan yansır seninle doldu,
Kendinin Aşkıyla yanasın Güzel…
Kayıt Tarihi : 29.3.2016 19:07:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!