Güzde Yalnızlık Şiiri - Yüksel Osman

Dün Delme nehrinin kıyısında yürüdüm
Yapraklar hışır hışır uçuşuyorlardı
Sonbaharın düşen bu som yapraklarını
Adeta ilahi bir el süpürüyordu

Bir banka oturdum, hava da epey serin
Olsun, içim yanıyor mevzusu pek derin
Durgun akışının seyrine daldım nehrin
Bir senfoniydi, akışta çıkan seslerin

Bakındım etrafa, kimler var bencileyin
Kendisini yalnızlıktan soğuğa atan
Üç beş ihtiyar çift yürüyordu nazenin
Dayanarak eş bastonlarına hayattan

Parka kimi kelple gelmiş, kimi eşiyle
Bense oraya zor taşıdığım hüznümle
Hava soğuk, yüzüyor ördekler neşeyle
Titreyip durdu elim, ayağım, dizimle

Seyre dalarken nehirle hüznüm de aktı
Uçuşan kuşlar sessizliğime ses kattı
Soğuk rüzgar, ağaçlar, savrulan yapraklar
Sonbahar; veda istasyonu, hüzün hattı

Manzara kurşuni, kararmış sular, gökler
Yeşil çimlerin üzerinde, som yapraklar
Rüzgarın esişi, bir ses efekti ekler
Yaşam ağır,sevmek zor,hazan hüznü bekler

Mevsim çatıp, yapraklar gazele dönünce
Demek herşeyin bir sonu var, düşününce
O zaman daha çok sarılırsın inanca
Dersin! Yaşadım mı ben imanımı insanca

Yaşatmadılar, sevmediler ki sevelim
Bir inkisar çöker, boğulursun içinde
Gözden yüze süzülür, yaşlar ince ince
Yüze vurur, yaşanmamışlıklar derince

Gazeller üzerime düşüyorken tek tek
Bakındım etrafa, nedense az ürkerek
Telefonda biri, ağaca yaslanarak
Belli ki, üşüyor, ağlıyor bekleyerek

Gazeller uçuşuyor, artık mevsim hazan
Suda, havada, ağaçta, tende, duyguda
Güneş ısıtmaz, buluttan çıksa da bazen
Herşeyle gitme vakti geldi diyor zaman

Ve ben gidiyorum......