Güz Yürekli Çirkin Kız Şiiri - Nurşah Şenel

Yağmur yağıyor
çimlere sinen böcekler ıslanmaktan
nasıl da keyifli
bense nasıl kıza köpüre yürüyorum
yıkıyorum kaşlarımı
bulutlar başıma tükürüyor diye
kızıyorum işte
açıyorum şemsiyemi

Velhasıl
Güz yürekli kızım ben…

Gözlerin bir izliyor iki görmüyor
bakmıyor bana
ellerin iki arıyor ellerimi
üç tutmuyor
görmediğin ikiyle tutmadığın üçü
topluyorum beş ediyor
sağlaması da tutuyor

Velhasıl
Güz yürekli kızım ben…

Bilirim kendimi
dolunay gülerken yüzüne bakmam
yitince çakarım bütün kibritlerimi…
gecenin sağ köşesinde yığılıp kalmış
kibrit çöpleri
sol köşe boş…
kibrit kutusu boş…
yangın merdiveninde uyuyakalmış bir ben…
ve sonra güneş mi ne
yüzüme değmeye çalışan…

Velhasıl
Güz yürekli kızım ben…

Hissolunmak isteyişlerim
kimi vakit düz yazı
kimi vakit mısra yığını
ölçüsüz
uyaksız…

Düşünüyorum
sallayıp silkiyorum da belleğimi
gelmiyor aklıma ilk mutluluk
panoramik bir ilksizlik meselesi işte
bilemiyorum bunu
belki bebekken
ya da çocukken
ne bileyim işte erginken ya da…
oysaki bilirim ilk ağlayışımı
ebem annem ben…
kapıda kalbi elinde bekleyenler
yenen tırnaklar
karışan çığlıklar…

Velhasıl
Güz yürekli kızım ben…

Yalnızlığa akşam çayına giderken
şöyle tatlı yiyip tatlı konuşalım fikri
geçmez zihnimden
şıppadak hüzün gelir aklıma
keder gelir
dert yanmak
ağlamak…
tutar işlemeli bir mendil götürürüm
gözyaşları soğumadan solgun yanaklarında
siliveririm diyerekten
o da ağlarsa tabi
şey aslında…
düşünemedim pek ince
çat kapı gidilir mi öyle
yalnızlık bilmez ki konu komşu
eş dost, muhabbet…
güz yürekli kızım ama
düşünemedim işte
o sever mi ki kendinden başka yalnızı
yalnızlık bunun neresinde öyleyse
e be horoz akıllı
yürü git işine…!
aynaya da bakma
güz yürekli çirkin kız
saçların tarumar
güz yüreğin gibi
güz gibi…
üzülürsün çirkin kız
ağlarsın…
güzelsin çirkin kız
güzel…