Güz Yorgunu Şiiri - Ayla Cermen Tüfekçi

GÜZ YORGUNU

suskun bir eylül akşamında
karanlığın kucağına doğarken gün
ufukta kızılca kıyamet
içimde yeni yetme hüzünler
oturmuşum yalnızlığın kıyısında
yalnızca beni düşünüyorum
ruhumun kabaran dalgaları arasında...

kızıl bir akşam serinliğinde
bakarken geçip giden yılların ardından
ruhuma yansır hüznün binbir yüzü
benden hesap sorar boşa geçen yıllar
işte o zaman küserim ve kendime derim ki...
neden bunca yıl hiç düşünmedin kendini niye?
şimdi soruyorum sana dargınlığın sitemin kime?

teslim olunca geceye yorgun gün
gecede mahkum sanki bir ben
bende yitip giden hayaller
ay aymaz bir gecede
bitmesini hiç istemediğim
bir düşüm düştü gözlerimden
kayan bir yıldız misali...

gitgide renkleri değişen ufkumda
ne zaman hayal kırıklığı yaşasam
geceye mavi bir hüzün çöker
kızıla döner gözlerimdeki yeşil
dalıp giden bakışımda
kendi dalgasında boğulur
içimdeki her mavi

hüznün düştüğü ahraz gecelerde
yüreğime dokunurken ayaz
her mevsim hazan olur
bazen sesim boğulur sessizliğimde
konuşamaz dilim lal olurum
bazen de ağlayan bir kemanın tellerinde
inleyen bir nağme olurum

her can kırıklarında
nasılda hemen büyür çocukluğum
kendinden başkasına küsemez bile
taşımaz olur ayaklarım yorgun bedenimi
dikiş tutmaz yüreğimde
her defa bu son desem de kendime
hiç sözüm geçmez ki deli gönlüme

hayat bazen öyle yorar ki insanı
sabrın sükunetine sığınırsın
hayat bu bazen kazanırsın
bazen de kaybedersin işte
uykusuz bir gecenin sabahında
kalmadı takat tükendi feryat
ömür bitiyor beyhude heyhat

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ