Güz Yorgunu Şiiri - İbrahim Baykurt

Gönül tamburumdan bir tel kırıldı.
Döndüm ki ardımda kimse kalmamış
Peşinden koşmaktan artık yoruldu
Hala yarasına çare bulmamış.

Kanattın yaramı basmadın hiç tuz,
Bıraktın gönlümü yetim ve öksüz
Ağardı saçlarım mevsim şimdi güz
Gelir mi ki, bilmem umut kalmamış?

Sakladım sevdamı duyarlar diye,
Duyup sevdamıza kıyarlar diye
Biz sevince söz oluyor ki, niye?
Bir kul derdimize çare olmamış.

Uzun bir söz yakışır mı yiğide,
Seviyorsan kalsın aşkın gönülde?
Sevgi senin verme onu ölsen de
Yiğit harmanları toz duman olmuş.

Gönder sen selamı, ulaşır elbet
Yine de yat kalk da Allah’a şükret
İşe karıştı mı şu zalim gurbet
Bu işin sonunu bulan olmamış.

Bu mevsimde acı eser rüzgarlar,
Bakarsın kırılır dallar budaklar
Kader ağlarını sonuna saklar
Eline düşenler hiç kurtulmamış.

Çok düşünme çek restini dünyaya
İnanma hiç, boşa çıkar rüyaya
Geldik artık ömrümüzün sonuna
Ardımızda başka günler kalmamış.