Güz Yorgunu Şiiri - Alihan Tarhan

Zifiri bir sessizlik var kulaklarımda.
Damarlarımda akan kanın sesini duyuyorum.
Ay ışığı vururken denizin dalgalarına,
Dalgaların içinde bir yer buluyorum.

O yerde saklıyorum en mahrem hislerimi.
Gün kurusu sevdalarımı ıslatıyorum hasretinle.
Bu kaçıncı aralık oldu inan saymadım.
Ben her aralıkta, yalnızca seni düşünüyorum.

Ocakta unutulmuş bir çaydanlık gibi kararıyor gece.
İçim acıyor daha hiç dokunulmamış vaziyette.
Sahi, günahı var mı sevginin ziyanının?
Ağlar mı arkamızdan, bir çocuğun bıraktığı ekmek gibi duygularımız?
Desene, günahsa ölünce de yanacağız.

Hasretin bir kefede, cehennem bir...
Korktuğum kadar değilmiş cehennem.
Adını duymasam cennet sanırdım.
Ama cenneti görseydim eğer senden tanırdım.

Gerçi, ben gökyüzünü de senden tanırdım.
Havanın kasvetinden anlardım içinin kasvetini,
Güneşin merhametinden bilirdim yüzündeki neşeyi,
Bulutlardan öğrenirdim gözündeki damlaları,
Ve bazenleri kar yağardı ellerime,
Sevinç çığlıklarını duyardım...

Sen bir mayısın başı, ben bir eylülün sonuyum.
Ondandır sende bahar çiçekleri varken,
Benim güz yorgunluğum.
Mevsimler geçiyor gözlerimden,
Baharda yazda seni, zemheride güzde kendimi görüyorum.

Bir iskelede bekliyorum sana gelecek treni.
Kime sorsam burdan geçmez diyorlar.
Bir garı gösteriyorlar elleriyle,
Ordan da geçmeyeceğini hiç bilmiyorlar...