Güz Yıkıntıları Şiiri - Ayşe Uçar

dalları eğik bir nar ağacı gibi
dökülüyorum ellerine geceden
taze fesleğen kokusu uzaktaki hayalin
özledikçe gölgen kavuruyor tenimi
kalbimin söküklerini toplayıp
eğitimsiz buhranlar eşliğinde
savruluyorum aşağı yukarı

gözlerinden uzuyorum karanlığa
yıldızlar tutuşuyor elgin bakışlarında
kuşkular kemiriyor, yokluğun kazan kaynatıyor
zihnimin körbelasında

artık-
uzansan
bu yorgun sarmaşığın koynuna
tırmandıkça yokluğun sonsuzluğa
tutunmak imkansız meçhul- un ayak izlerine
ruhuma kurşun sıkan kahrolası duvarlar
hadi durmayın! hapsedin beni
yumruklarıma

duy-san
bu şahmeran sessizliğini
belki sesim nefesimle bu kadar boğuşmaz
cehennem kuşları üşüşmez boğazıma
salkım salkım hüzün kuşanmaz yağmur bulutları
böyle çifte kavrulmaz kederler

yangınlarda ah!
sarı eylül’ün tomurcuk bedeninden
iki arada bir derede uçuşurken güz yaprakları
her sene yıkıntıların arasında hiç terk etmedi
beni hayalin…

ah! ruhum
bu perişan hallerim
ah! bu yavan bedenim
her gece ölümlerden ölüm beğeniyorum
uzadıkça uzuyor gelmiyor ne çare…

23/09 /2011