güz yaşamını terketti bedenim
sen yaprakların sararması gibi
ağladın
ağladım
soğuk, keskin bir diken gibi
kesiyor anımsadıkça seni
o kadar alçak ki bulutlar
üstümde gezinen karanlık
bir kuyu kadar derin
senin kadar yapışkan
unutmamı engelleyen bir ses artık
içimde seslendiğim bir kış
hiç bir şeyi sevmeyen bir sevgin
yalnızsın
güz yaşamını terkettin
kış, seninle
Kayıt Tarihi : 31.1.2006 09:14:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
bunu diğerlerine nazaran daha zayıf buldum..
Şimdi ben, şiirlerinde kendimi buluyorum. Bu ne kadar sıradan ve ne kadar doğal bir sonuç, değil mi, senin şiirlerin için?
Fakat senin, bizimle tek ve bir olman... İşte bu tuhaf şey!
Öte yandan...
'terk etmek'
ve
'hiçbir şey'
:)
Selamlar, içten sevgiler.
İyi ki varsın!
TÜM YORUMLAR (2)