Güz Yaprakları Şiiri - Cihat Şerbetçioğlu

Baharın, taze köklerinden eser yok.
Sanki filiz atmamış,
yaprak göğermemiştik hiç.
Sanki yeni sürgünler vermemiş, sürgünlerimizde meyveye durmamıştık.
Yalan oldu şimdilerde ,
dallarımıza yürüyen sular;
ayaklarımızdaki sıcaklık,
dal uçlarımızdaki serinlik.
Dökülmekteyiz yerlerimizden,
Sararıp, morarmaktayız ,
kışa uzatıp kollarımızı,
toprağı kucaklamaktayız.
Destansılığımızın,
kalmadı direnci beyinlerimizde,
güç yok artık,
parmaklarımızda ufku gösterecek,
yumruk sıkacak ellerimizde.
Güz yaprakları uçuyor göklere,
Sararan yeşilin kızıl kahve dönüşümünde.
Konuşunca titreten suskunluğumuz, konuşmamaya yemin etmiştir artık,
İşkencelere teslim olmamışlığımız
direnmekten vazgeçmiştir dost ellere.
Dost yüreklerse acıya gömülmekte,
toprağa verilen dostlar peşinde.