Güz Yaprakları Şiiri - Yılmaz Aybar

Tuttu bir yaprağı rüzgâr
Saçlarına taktı ihtiyarın,
“Gidiyoruz işte” dedi ihtiyar
“Toprağa karışmamız yakın”

Kırışık elini uzattı,
Aldı buruşuk yaprağı başından,
İçi burkularak yere fırlattı
Ve dillenip seslendi yaprak peşinden:

“Ama döneceğiz sonsuz ağacına
Mevsimi erişince tekrar yaşamanın,
Aldanma bizi böyle bıraktığına,
Huyunu bilmez misin doğanın?

Bak birazdan batacak koca güneş,
Sonra doğacak genç bir güne yeniden,
Dünyada her yolculuk buna eş,
Kıyamet kopar geri gelmezse giden”

Durup etrafına bakındı ihtiyar
Cevap verecekmiş gibi,
Almış götürmüştü öbür yaprağı rüzgâr
Bir daha getirmeyecekmiş gibi..