Güz Yaprağının Yaşları Şiiri - Tunç Kuyucu

Göklerin siyahlaşmış maviliklerinde,
Bir kuru yaparak belirdi penceremde,
Baharda doğmuş,yazın serpilmiş,
Sonbaharda tükenmişti!
Ayın mat ışığı vururken;
Gözyaşları bir inci gibi parlıyordu
Hıçkırıkları...
Kalbimin koridorlarında yankılandı,
Yavaş yavaş yanına sokuldum
Çekingen çekingen derdini sordum
Önce derin bir ah çekti...
Hıçkırıklarından...
Ne dediği yarım yamalaktı
Çakmak çakmak bakışları,
Rüzgara direnen kolları bitkindi
Elimi uzatıp tutmak istedim
İzin vermedi! ..
Ve anlatmaya başladı...

Her doğan güneşle onu izlermiş,
Rüyalarında bile onu düşlermiş,
Çok ama çok severmiş
Bu sevgiyi diğer bütün çiçekler bile kıskanırmış
Bir gün...
Aşık olduğu çiçekten rüzgar onu almış,
Geçip giden zaman ağır ceza yazmış
Direnecek hiçbir gücü kalmamış

Belki de nazar değdi
Aşkının büyüklüğü o kadar derindi ki
Unut diyecek cesareti kendimde bulamadım

Onu tekrar göremiyeceğini biliyordu
Zaten yanması da bu sebeptendi
Boğazım düğüm düğüm olmuştu;
Bir söz bile diyemedim
Teselli olacak bir şeyler ararken,
Sert rüzgar getirdiği gibi alıp götürdü
Ardından bakarken içim buruk buruk sızladı

Onun sevgisi...
Belki bir rüya belkide masaldı
Sonunda inandım ki! ...
Sevmek derin acı,sevilmekse yalandı
Bilinmez! ...
Belki de gerçek sevgiler vardı
Yine bir sevginin bitişi olmuştu;
Güz yaprağının yaşları...
Sevilmeyenlere ders olmuştu;
Güz yaprağının yaşları! ...

1992