Güz yaprağım Şiiri - Hüseyin Sert 2

GÜZ YAPRAĞIM

Beklerdim dalgaların üzerinde sesini
Bir sonbahar günü hüznünde gözlerinin rengini
Yürürken içimdeki yalnız yolcuyla beraber
Özlerdim ellerindeki iki kelimeyi
Açmayan güllerin akşam serinliğinin dikeni
Yazdığım kelimelerin gizlence sindeydi şiiri
Sessizce yapıştırırdım dökülen papatya yapraklarını
Sen üzülme çok seversin diye ellerimle çiçeklerini
Hüzünlü güz yaprağını Kasımda beklerdim günüme eklerdim
Sen zaten hiç gelmezsin gelemezsin ya bilemezsin
Gözlerin gözlerimden de görmezdi seni
Duymazdı kulaklarım kulaklarının duyduğu sesinin rengini
Yazardı kalemim kalemin çizer üstünü çiçekler kaplardı
Gelmeyen güz yaprakları savrulurdu gecenin karanlığında
Düşünürüm bunca yalnızlığımın kalabalığında
Savururdum Kasımda gecenin koynuna
İçime içine sessizce düşerdim
Bir bardak rakı doldururdum doldururdun
Dostumun dostunun akşamlarının yokluğunda içerdim
Yakan gecelerin sabahlarında tutardım umutlarımı umutlarını
Sonra veya çok çok sonraydı işte
Gece yarısıydı yeryüzünde yarım bir ay vardı
Gözlerimde yağmur bulutları tozu dumana katardı
Aylardan Kasımdı yazardım ağlardım
Sallanırken topraklar sallanırdım düşmezdim
Savrulurken bir güz yaprağına tutunurdum
Bırakamazdım dağılır giderdim
Yüreğimden şiir tozları serperdim yollarına
İçilen kahvenin hatırına seslenirdim dinlerdin
Geceydi aylardan Kasımdı beklerdim sabahın ışıklarını
Güneş daha geç doğardı sabah olmazdı
Sesini özlerdim yolunu gözlerdim
Yanında başımı omzunda hissederdim
Okşardın sanki saçlarımı gözyaşlarımı silerdin
Her dakikanın nöbetindeydim beklerdim
Sonra akşam serinliğinde gelirdin
Eserdin kendimden geçerdim
Kokunu yayardım sahile dalgalara seni gösterirdim
Çarpardı yüreğim ellerinde ellerim titrerdi
Bir çiçek bir güz yaprağına dönerdi
Üşürdük kaybolurdum yanında uçardı kalbim
Gözlerine bakardım gözlerin korkardı kaçardı
Titrerdik bir kahvenin buğusunda doyardık
Kopan fırtınaları anlatamazdım bilmezdin bilemezdim
Suçlu gibi susardık sessizliğin tadını paylaşırdık
Bir solukda geçerdin anlayamazdım
Uyanırdım rüyamdan düşerdim ellerinden
Dedimya Kasımdı hava soğukdu savruluyordum savruluyordun
Bir güz yaprağında oradan oraya sürüklenirdim
Gözlerini gözlerimde taşırdım
Bir şiirin son mısrasında seni bulurdum ağlardım
Kızardın ağlamama
Ve ben ağlardım biterdi şiir sen ağlardın

07/11/2020 İZMİR
DAYı

Hüseyin Sert