Güz yangını Şiiri - Ahmet Akkoyun

Ben yine o bildiğin mağrur esen kara yel
Surlara çarptı hızım seni görünce dindim
Sen zamansız çığlığım küskün esen ara yel
Yangınında yanarken bakışlarında söndüm

Renkler daha canlıydı kalbimde yokken yerin
Ateşlerin üstünde gezerdim daha serin,
Beni öyle vurdun ki yaram derinden derin
Dört mevsim on iki ay günde geceye döndüm

Ya sine'ne sar beni ya da çekip vur beni
Bozuk bir saat gibi yeni baştan kur beni
Ne kurşunlar durdurur ne durdurur sur beni
İçimde ihtilâl var toz duman oldu bend'im

Gözlerim şebnem şebnem yaşa hazır değildi
Hiç kimse senin kadar kalpte nazır değildi
Sen yine sultandın da bende'n vezir değildi
Aynalar da yabancı bakarken bana kendim

Yüreğim buz tutuyor sensizliğin yas'ında
Gözlerim çivilenmiş hasretinin pas'ında
Aşk-ı bâdeni içtim bir gece can tas'ında
Pir sırtımı okşarken korkularımı yendim

Mesafeler gözümde bir an gibi göründü
Sana dair ne varsa sis ardına büründü
Gözlerim perde perde bakışlarım süründü
Sen sen diye gelirken beni sende sen sandım

Derya olup kabardım ırmak olupta aktım
Ebabil kuşlarıyla oba dağ bayır baktım
İlmik,ilmik dokudum çileden hırka taktım
Gördüğüm göze'lere sen diye ekmek bandım

Her gördüğüm kervanda yalnız seni aradım
Mâh'a resmini çizdim saçlarını taradım
Adım adım gelirken adsız'a çıktı adım
Gâm çölünü geçerken hüzün atına bindim

Gördüklerim serâbmış hayâllerim ızdırâb
Ve benden geri kalan yalnız sine-i harâb
Yol boyu göz kanıma kılavuz oldu turab
Yürüyerek çıktığım yerden koşarak indim

Hiçliklerin içinde heplerim ve hâzımsın
Makberîyim hayatta nefes gibi lazımsın
Uzun lafın kısası bil ki alın yazımsın
Sen diye birşey de yok artık ben bile sendim

Makberî - Ahmet Akkoyun............07 / 08 / 2007......00:10.....İst