Güz Tapınağı Şiiri - Turan Oflazoğlu

Her düşen dişin kökünden birer şimşek biter,
erirdi ha erir yazgının çelik kasnağı;
yeni doğan her umut obur tanrıydı birer,
çekin ha çekin denizlere saldığım ağı.

İsli bir lambadır artık ömrümüzün ilk çağı
Şeytanın üflediği, yaklaşıp arkamızdan.
Geniş mi geniş bir tabutta sevişmektir güz.

Bir elleri kalmış annenin çocuğu tutan,
taşa kaynar gövde hatırlayıp en uzağı.
Kurtarın kahkahayı kömür damarlarından,
yangından ömürlüdür kalan kül, yakın dağı.

Seyredip güneşin dul bıraktığı toprağı
son turfanda sevinci ölümle bölüşürüz.
Can elmaslarıyla kurulur güz tapınağı.