Güz Sancısı Şiiri - Yasemin İzmir

Mevsim hazan İçim zemheri kış Ölüm Yaralı kuşun kanatlarına tutunur bekler ya hani Minicik yüreği titrer Nefes nefese kalır Can kafesinden uçmak ister ya Öyleyim işte Adını koyamadığım bir soğukluk yokluyor arada Sol yanımda saplanıp kaldığın yerde dolaşıyor Bedenim hissiz Üşümelerim ondandır Kaç mevsim eskittin gözlerimde söyle Üzüm buğusu gözlerimle Hasretini demliyorum En koyusundan Katran geceler şahit Bir saigara yak diyorum Bir de sevdiğimiz gibi Fincanda pişmiş orta şekerli Türk kahvesi al yanına Unuttum işte Pencere kenarında sabahladığım yalnızlıklarımın içine Onları da gömmüştüm ben Güz sancısı bu Gözyaşlarım cebimde geziyorum Kirpiklerim bana ihanet ediyor Soluğu deniz kenarında alıyorum Boğulur gibi ağlıyorum Aşk şarkılarım konuşuyor Sana yazılmış en güzelinden Notalar kalbimden yüreğine vuruyor Duyuyor musun sevgili Her satırda seni bana yazıyorum Bir sana vurgun bu deli gönül Yağmurlara ısmarladım bizi Kundak yaptım masum sevgilerimizi Dudaklarımla mühürledim Yakamoz gözlü sevgilim Denizin kalbine bırakıyorum Ruhumun ezgileri çalıyor dinliyor musun Alıcı kuşlar selâmını getirdi Kurtar beni senden Müebbete mahkum ettiğin yüreğimi geri ver Ölüyorum demişsin Tut ki öldün gözyaşları yağmurlarının ortasında Yamalı gönlüm kabul etmiyor özrünü Gücenmişliğimle ben senin kıyametinim Gözlerim mahşerin Kırık ikindi yağmurlarında ıslanmış Deniz yüreğim üşüyor Ben vazgeçtim Ona söz geçiremiyorum O bir tek o Vazgeçmiyor