Güz Sancısı Şiiri - Fahri Baştürk

GÜZ SANCISI

Ey sessizlik
İçimde yalınayak dolaşan umut
Ey bana hayat menfezinden yükselen sular
kimsiniz
Kimin yurdunda nazlı bir gizsiniz
söyleyin
Kapılarınız hüzünden çok aşka mı açılır
Susunca bacası tütmeyen evler
toprağı öpen göçerler gibi
çelik gibi
Ay gibi
Keskin bir gül kanıyor yamaçlarda
sonrası tenakuz.

Şurda bir yetim güz birikti
Avuçlarında duadan önce nasır
O işler bizim bildiğimiz gibi değil
sabahı çıkarmaz sözün büyüsü

Hepimiz şavkıyorduk güneş batınca
Ne çok sövenimiz varmış buna da şükür
Rüzgardan önce kokusu gelirdi yazın
Ağaçlar titriyordu yapraksızlıktan
Sonra gökyüzü
Sonra mısır tarlaları düşer aklıma

Kocaman yağmurlarla
Günlerce ezilirdi yalnız pazartesiler
Ben severdim akşamları
minarelerde coşku
Kırık bir saat taşırdı çocukları evlere
Bozulmuş yataklardan
ve kireçli balkonlardan
kovası tıkırtıdan Kuyuları suspus
İncir ağaçlarını geç ufka doğru yara
İlerisi hep mavi,
Gözleri hep okyanus