Güz koltuğu Şiiri - Çetin Örnek

olağan kaos çarpanları ıssızlığın derinliğine yayılmış
milyonca minik girdapları içine çekiyor
sessiz feryatlarda insana benzer şekiller görünüyordu
ben de oradaydım..
definelere değer harabe senaryosunda iri parçalı kadim taşlar üstünde
sinsi burunlu bir faşocuk ; geçmişine ağlamak istiyordu ama
asla başaramayacaktı o finaldeki figüran 'insan' rolünü

gerçeğinin dayanılmaz konforu ; ceylan derisi koltuğun cilası dökülmüş tek ayağında duruyordu
dışavurumcu zenofobik bir altyapısı vardı ruhunun bileşenlerinde

sevgili sevgi ; kurak yüreklerin buharına tutunmuş karışmıştı kasvet bulutlarına..
ve ağu acılı lime lime parçalı aile kavramını yakıştırdı O yazgıya
ve bir firavun efsununda peydahlandı//onurlara kahır belediye başkanı..

insan kavmi göçlerinde çizilmiş yüreğiyle basıyordu toprağa
o nedenle mavi boncuk takmıştı kalbindeki sağır kulağına

yağmurlar yağmasın istiyordu su birikintilerine
hem ürkütüyordu beneği kanayan kurbağacıkları
hem de
bir taşla kuş sürüsü vurmanın alış'kansızlığını döküyordu göçmen üstüne

ve kopya arayüz konmuş makamın çekti şaryo kolunu
güz yaprağı girmişti aralık pencereden
hazindi sarı renkleri
duymadı rüzgarı hışırtıları
heye-cansızdı
insanlığı kapıda bekletiyor
kendisi yazıyordu ırkçı takvimlere adını

ve bir seçmen hanım seğirtti odadan içeri
istemsizce b'akıyordu imkânlı talebine
dalgın başkan ise hafif dekolte göğüsleriyle meşguldü kadın'ın
inanın,son'arasını görmedim tanık değildim ben..
yalnızca mini eteğini 'tesettür' yapmış taciz muhakemeli sureti insan !
bir de iğrenççe sırıtırken gördüm
'dostlarına' anlatırken...