Güz Hikayesi Şiiri - Seval Kemertaş

zorlu bir rüyayı yazıyordu gece
toprağa düştükçe yağmurun sesi
esip duruyordu o bildik rüzgar
denize anlatıyordu bir güz hikayesi
yalın bıçak gibiydi kadın
yenik,küskün ve çıplak
yürüyordu ay düşmüş sularda
sönmüş yıldızları tek tek toplayarak

sevdiğinin yüzüne son kez değercesine
göğün resmini ciziyordu
mavilikte gizlenmiş bulutların izlerine
usulca öpüyordu
saçlarını okşuyan rüzgarı
varlığını savurup göğe
gitmeleri yazıyordu melankolik düşlerine...

firari geceden çekilerek
karanlıklara sunuyordu gözlerinin ferini
'sonsuza kadar seninim..! '
derken nemli dudağı
ansızın açılıyordu gizemin kapıları
egenin ipek tenini okşayarak
uzandı dalgaların beyazlığına
bütün düşlerini bağışladı deniz kızlarına...