Güz Günleri Şiiri - Cafer Berçin

Eski güzler olurdu
Yağmuruyla, çamuruyla
Yüreğimizi titreten rüzgarıyla.
Bir parkta buluşurduk seninle
Güneş ne çok esrarengiz gelirdi bize.
Yapraklar birer birer düştükçe ağaçlardan
Birazdan bizi de götürecekler derdik
Eğilir suya bakardık
Parmaklar dağınık saçlara gitmezdi.
Suda gördüğümüz akis
İki yılan gibi gelirdi üstümüze
Gözümüzü kaçıramazdık
İki bebeğin kahırlı bakışlarından.
Sonra akşam olurdu
Güneş başka ülkelere giderdi
Annen seni çağırırdı balkondan
Sen ona giderdin,
Gözlerin bende
bir tahassürle giderdin.
Toprak beni çekerdi olanca gücüyle
Ben köyümün yolunu tutardım
Asamı elimden alırlardı
Yollarda haramiler
Kendimi toprağa atardım hıçkırıklarla
Beni sarardı toprak
Sanki annemmiş gibi
Sonra suçlarım
Birer birer eritilirdi
Derimin üstünde
Beni yıkarlardı bir tılsımlı suda
Bir çiçek bahçesine giderdim
Beni beklerdin sen
Ellerinde güllerle
Neden sonra anlardım
Güneşin bütün esrarını.