Güz Güneşim Şiiri - Sercan Çırağ

Sen, sen ki:

O, kara bulutları yırtıp, yaran
gönül dünyama su olup akan,
kalbimi o nurunla aydınlatan
umut olan canıma can katan
ay yüzlü güz güneşimdin

ve sen;
berk gibi ruhumu çarpsan da
aradığım özlediğim diye yansam da
damla damla ruhuma gece gündüz yağsan da
fırtına gibi sürükleyip beni benden alsan da
kırk yılda bir ortaya çıkan o
herkesi cezbeden kutup yıldızı misali
işte karşıma bir anda çıktın..
ey benim gönül eşim
ahu gözlüm maralım can yoldaşım
dediğim ay yüzlüm güz güneşimdin

İlişince kalbime o narin sesin
tir tir titrerdi yüreğim,
yok olurdu gülüşünle hüzünlerim
yine de kıyamazdım ben sana
bedeldi ömrüme bir damla gözyaşın
hele o yakıcı bakışın
gönlümü çalan beni benden alan
sinemi yakıp yandıran alev alev
sen, sen var ya sen
gönül hırsızım yüreğimde sızım
simsiyah bulutlar arasan da güz güneşimdin

kızma sözlerim için bana
sinem harlandı yüreğim dellendi
hem de öyle bir dellendi ki;
sensizlik taş oldu sineme
öyle koydu öyle koydu ki içime
karardı dünyam anam bellendi.

Bak yine..
hava ağır mı ağır gözlerim puslu
yaralı yüreğim hem üzgün hem yaslı
birde
Felek tüm acıları
sular seller gibi üstüme kustu
korkarım,
dayanmaz bedenim yıkılırsam eğer
vasiyetimi yerine getirmeniz her şeye değer
yazın mezar taşıma
'kısmetim buymuş yazılan kader
beni ona bırakın o bana yeter'
yeniden doğacağın günü inan ki bekleyeceğim
bu da benden sana söz söz sana güz güneşim..