Güz Düşümüz Şiiri - Hasan Okursoy

GÜZ DÜŞÜMÜZ

Arkadaşlar
Artık bitsin bu acı
Gelmez eski günler
Dinsin bu sancı

Söndür içimizdeki yangını
Tuzlu azmak
Unuttuklarımız yazılsın
Okunsun sarı defterimiz
Kartopuna çarpıp dursun
Çocukluğumuz

İnsan azala azala gider ölüme
Geç anlar eşiklik
Her şey unutulur sonunda
Kalır hatıran sorulmaz kimlik

Bilmem neden
Her acı yarasında sulanır
Yakıp yakıp attığın kibrit
Belki alevini unutur
Sevinir toprak
Aslına bulaşır

Her yanımız güz
Düşen yapraklarda sesimiz
Param parça düşlerimiz
Üşür dışarda
Kalan yalnızlığımız

Osman Zafer Selahattin
İnsan neden böyle kalır yalnız
İçinde bir kurt bir şüphe
Yollara serse de
Geçmez üstünden kimse
Gidelim oralara desem
Çocuk sesimizde
Gidemeyiz biz
Avunuruz resimlerde

Kar ne zaman yağdı çok?
Kışı elimizde
Nasıl sevdik?
Dün gibiydi
Orda hiç küsmedik
Sesimiz denizdi
Hep umut taşıdık
Dalımız üşümezdi

Yaşlanınca anlıyor insan
Kopacak bu düğme
Alıp götürecekler
Bilmediğimiz bir yere
Osman Zafer Selahattin
Yaşam o günden bu güne
Uzun değilmiş işte

Nereye gider göçmen kuşlar?
Rahat mı gittikleri yer?
Bilmesek de biz
Şu eşiklikte
Sıkışır durur yalnızlığımız
Söylenir gecemizde

Nedense şimdi
Bizi dürter durur bir ses
Gelir mi? Rize
Gülümser mi? Çaydaki heves
Yılların ardından yine

Gidenlerin arkasında
Nasıl bakarsa kanatsız bir kuş
Yanardık ateşinde
Sonunda bize de geldi kış

Bir fotoğrafın kıyısında
Bakar durur bir deli yanımız
Zemheriye söylenmez türkümüz
Uzaklarda hasretliğimiz

Akşam iner kırıla kırıla
Biter şiir
Başlar yağmur
Yine ıslanır saçlarımız

Çaput topun
Taşa değdiği yerde
Bir gülücük atar çocukluğumuz
O yağmurlu şehre
Ne kadar sığar anılarımız
Islansak da bütün gece

Osman Zafer Selahattin
Bir bağ bozumunda
Kaçırdık yaralı tavşanı
Çok aradık durduk onu
Çocukluk düşümüzde
Bazen duyar gibi oluruz
Geçmiş günleri sesinde

Hasan OKURSOY