Güz Durağı Şiiri - Bülent Güldal

Anıları istifleyip düş odalarına
menzili toprak olan yolları yürüyorum
yüzümün ırmaklarında günler kanlı akıyor
dilime dolanan türkülerin nağmesi soğuk
iniyor perde,bitiyor oyun,uğurlanıyorum

İki yanı bileyli bıçaktı seviştiğim zaman
yıldızların kaynaştığı gözlerim nerede?
Ateşin üstüne abanıyor ıslak esintiler
yüreğim üşüyor,sarsılıyor tenim
hepimizin bilip de kabullenemediği
bir kuyunun başında bekliyor ölüm

Doğurdukça güzelleşiyor toprak
acı suları besliyor derinlerinde
hiç görmediğim motiflerle açıyor gül
okumayı yeni söken öğrenciler gibiyim
titriyor elim ayağım heyecan içinde
paydos çanı çalıyor dağılıyor kervan
payıma düşen ne bu uzun yolculuktan?

Düşlerimden fışkıran çiçekler de küstü
bulutlarla oynaşıyor ipsiz bir uçurtma
aynalardan düştü suretim her yan uçurum
'mehtaba dalıp yar ile sohbet'te gördüm
yıldızlı semaların aşk kımıltılarını
kayalardan fışkıran filiz bile terziymiş
biçimine öz beğenen usta makastar
avuçlarımda mor salkımları uzun koşunun