Güz Çiçeğim Şiiri - İbrahim Yılmaz

Karlı dağların gölgesinde özgürce açan
Sen benim mahcup güz çiçeğimsin
Geceleri yıldızları öper gözerin
Kurursun diye seni dalından koparamam
Çok istesem de koklayamam
Sana bir şey olacak diye korkarım
Gözlerin aklıma geldikçe
Sessizce seni düşünüp ağlarım.

Güz gecelerinde üşüyen ellerini
Uzaklardan uzat bana
Sevgimle ısıtayım kalbini
Bu aşk ikimize de yeter
Beraber yürürsek hayat yolunda
Düşmez kalbimize hiç bir keder.

Kalbinin güzelliği yüzüne yansımış
Güz kardelenleri senin için açmış
Ben aşkı yeşil gözlerinde keşfettim
Senin sevginle öyle mutluyum ki
Ben senden önce mutluluk nedir bilmedim.

Gelirken bana umutlarınla beraber
Yumak yumak olmuş bulutları da getir
Bulutlar benim en eski umutlarımdır
Karlı dağların gölgesinde beklerim ben seni
Bilirsin benim gibi yalnızdır güz çiçekleri
Güz çiçekleri karlı dağların nefesiyle ısınır
Senin kalbin benim üşüyen ruhumu ısıtır
Ben senin gözlerine aşık bir Mecnunum
Kalbimi ben sana açtım
Aşk nedir bilmeyenler
Bizim sevdamızı anlamazlar
Yalnız bizi kumrular anlar.

Yürekten sevenler
Birde hasret çekenler
Geceleri hep yalnızdır
Tıpkı karlı dağların koynunda açan
Özgür güz çiçekleri gibi
Sen oralarda üzülüp ağlama
Menekşe gözlerin gelir bulur beni
Yeter ki biz aşkın kıymetini bilelim
Sonsuz aşk mutlu eder bizi
Aşkımız ısıtır üşüyen kalbimizi
Yeter ki sevelim biz birbirimizi
Tıpkı özgür güz çiçekleri gibi

Ekim 2023