Güz Çağı Şiiri - Türkay Korkmaz

alaca karanlık kuşağı bu
yitiyor gün ağarmadan
kalbim
gök gürlemeleri
ayak sesleri
sonrası beklemeler
çoğalıyor gözlerin
zaman
sözün bittiği yer
açmazlar öncesi

yaşamın usundayız
gönlümüz
güz çağı

yaşayan
kucaklar geleceği
adımlar ötesi

kim uzun kısa kim
duruyor bilinmezlik
gördüklerimce

gün saati gölgeler boyu
usunu kaybetmiş
toprak ırmaklarca uzanır
kuzey güney

elleri bağrında kadınlar çocuklar
çığlık büyüyor durmadan
korkusu kalmamış talancı
güçlü

gün bitmez
acılarla beklenir sabahlar
boş durmadan bir olur
toprak

gün saat sayar
yendiği gün korkuyu
sesler bir ağızdan çıkar
gün biter

gökyüzü ağlamaklı
ağaçlar ırmaklar
toprak
alevli silahın sesi

kime sığınacak
çocuk yüzlü yaşlılar
kadınlar
kim saracak bebeleri

türküler yorgun
yüzyıl yenik
gün soluyor akşamla
bitmeyen umut uzaklarda şimdi

verimli mezopotamya
uygarlıklar beşiği anadolu
ulaşır sana
dökülür fırat dicle kuzey güney

yürür adım adım
gün akşam / dönüşür sabaha
gelecek yeşerir emekle
insan insan