Güz Aşkı Şiiri - Oğuzhan Dönmez

GÜZ AŞKI
Bir güz aşkıydı bizim aşkımız
Yani benim öyle sandığım
Sadece ama sadece aldandığım
Ve hala aşkım diyemediğim gibi aşkımız diyebildiğim

Gidişinin arasından yıllar geçse de
Benim tek unutabildiğim senin beni unuttuğun olsa da
Aşkım saklıydı tek bir hecede
Unutulmam zordur da unutmam asla

Ne kadar çabuk unutmuşsun bilemedim
Ben seni sevmedim diyemedim
Seni sevdim dediğim de ise adilik yapmış bulunmuşum nazarında
Sen beni sandın hep uzağında

Belki hep imkânsız demenin tek nedeni budur
Ben sana uzak olmasam da senin bana uzak oluşundur
Sonbahar yaprağı kadar narin ve kırılgan
Bende bıraktığın yaralar nasıldır ki hala kanayan

Demiştim ya bir güz aşkıydı bizimkisi
İki kişilik ama tek kişi ile yaşayan
Ve külleri savrulan
Belki doğar küllerinden yeni bir aşk nefesi

O nefes ki üflediğinde
Söndürebilsin bütün kavgaları ve savaşları
Beni sana hatırlatsın bu şiiri okuduğunda
Dağıtsın kör karanlık bulutları

Kendi kendime olmuşum hep gelin güvey
Bu aşk nazarında oldu hep üvey
O kahve gözlerinde sadece bir noktaydı gereken
O olabilirdi aşkımızı büyüten

Belki aşkımı aşkımız yapabilen
Aramızdaki mesafeyi nazarında kısaltabilen
Bu nar-ı aşk içinde yanan kalbimi söndürebilen
Bu güz aşkını baharlara yazlara ulaştırabilen

O zaman bayramdır gönlümde ebedi
Bu aşkın yok mudur bitimi
Sana göre başlamamış olsa bile
Benim için bu aşk ezeli

Belkilerle de olmaz bilirim ama
Tek ümidim aşktan yana sendin
Senden de hayır gelmez bilirim ama
Bu yaraların sahibi sendin Oğuzhan DÖNMEZ