Bir sokağı kimsesiz kılan herkese ait olmasıdır.
Hele gece,
eflatun bir perdeyle hüzün çökünce
sokak
gürültülü bir yalnızlığın yansımasıdır.
Zaman sus ve saat pus
ve tek konuşan ağaçlar
ki onlar
rüzgarın yaprak hışırtılı şarkısı,
kendini asan eski aşkların son fısıltısıdır.
Sen uzaklardan geçen bir trenin ıslığı.
mesela ben sus pus
bir şiirin tam kafiyesinde,
beynimin en zifiri hücresinde
kendimi vursam,
duyacağın
tükenmiş bir şiirin son mısralarıdır.
Kırık bir aynada bin yüzünün tararken acı
kanayan aşkların bakır kaselerine
yağmurlardan hesap soran
gözyaşı dolmalıdır.
Ayrılık çünkü
yaprağın dala küsmesi değil yar,
güze aldanmasıdır.
(15. 01. 1996)
Aşkın GüngörKayıt Tarihi : 7.7.2003 19:57:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!