Güz akşamı… Şiiri - Sabri Ceyhan

İniyor gökyüzünden akşamın karanlığı,
Buz tutan yüreğini gösteriyor dünya,
Serin serin esiyor akşamın rüzgârı.
Dumanı tüter bazı bacaların,
Kimi hesabını yapar kurum tutmaz bacası,
Sarılır battaniyeye geçiştirir üşümesini…

Kapanır birazdan perdeler,
Lambalar yanar şevkle.
Kimi hesabını yapar,
Misafiri olur sokak lambasının,
Ne kadar kucaklayabilirse pencere,
Alır aydınlığı odanın sinesine…

Birazdan acele eder adımlar,
Eve yetişmenin telaşı başlar,
Ezan sesini duyunca..
Sokak eşlik eder tatlı telaşa,
Birazda yükünü alır omuzların,
Ezilir ayak altında kaldırım taşları…

Birazdan yenir akşam yemeği,
Neşesi yerinde ayrı tabaktan yiyenin.
Kimi evlerde dalar kaşıklar bir tencereye,
Fukaralık da olsa sofrada,
Onun da huzuru yerinde,
Bir lokma ekmek, bir kaşık yemek tuzu da yerinde…

Birazdan başlar yüreğin kendiyle savaşı,
İner yalnızlık buram buram sineye,
Yine de aldırmaz kalbe düşen ayaza.
Çocuk çoluk seslenince ara verir hesaba,
Bakar odanın içindeki tabloya,
Üzülmeyen yüzümsünüz der usulca…

İlerler gece, vakit bulur yarıyı,
Yastığa koyunca başını,
Dert tasa yoksa hemen kapanır gözler.
Gönlü dolu olanın uzar uykusuzluğu,
Ne kadar saysa da tavandaki döşemeleri,
Ne yüreği ısınır ne bedeni…/ Sabri CEYHAN