Güz Şiiri - Çığıl Özdemir

yıllar uzanırken yorgun koynuna
son yolcusunu uğurluyor zaman
yalan ağıtlarla sarılıp toprağa
gözlerini saçlarıma dikiyor
ellerimde yarım aşklar
alnımdaki yazının komplosu
yaprakları fala kurban edilmiş bir papatyayım
çırılçıplak
savunmasız

kendimde kaybolmanın telaşında
olmayan ikizimi arıyor gözlerim
şafak intiharlarından birinde yitirdiğim
tarafımdan yağmalanmış zaman
hesaplaşma peşinde gençliğimle
meyvesi olmadan kesilmiş fidanın çığlığıyım
belleksiz
küskün

yüzüm bana benzemiyor
kaz ayaklarına gülümsüyorum
gittikçe uzaklaşıyor tarçın kokulu bahar
adımlarım kendime yabancı
tutamıyorum
aklımda sararmış bir şarkıyla
bir cinneti inkar sonrası
sürüden ayrılıyor bedenim
kayıp ruhlar toplantısındayım...

biraz daha sarıl bana bahar
korkuyorum, yolumda güz var...