Güz Şiiri - İsmail Karakuş

Sunduğun laleler
Çürüdü gönlümde birer birer.
Ve ıskaladı,
Zamanın esrik değirmenleri,
Geçen günleri bir çağlayan hızıyla.

Ey güz daha da soğu!
Dondur,
Şımarık hanendelerini beynimin.
Öldür onların benliklerini,
Benimkinden hemen sonra.

Ve kışı çağır akabinde,
Çabuk olsun seri cinayetlere.
İçimin kardanadamları
Çoktan astılar kendilerini,
Kışın geldiğini bilselerdi keşke.

Ey güz;
Soldurduğun yaprakların ahı,
Gözlerimde tutuşurken,
Sen misin,
Masum ve ağlamaklı uğultular fısıldayan?

Affetmem!
Yaprakların ayini bitmeden,
Ve ölülerini gömmeden boşluğa.

Ey güz!
Gönlümü salıverdin,
Kendi yalnızlığına.
Gel de bir laleden dinle,
Azrailsiz ölüm seanslarını.
Ve başıboş cemrelere sor,
Ölen tüm aşklarını.

Sunduğun laleler
Çürüdü gönlümde birer birer.
Ve ıskaladı,
Zamanın esrik değirmenleri,
Geçen günleri bir çağlayan hızıyla.